Eenzaamheid?

Lieve lezer,

Doordat ik steeds vaker weken heb waarin het zo slecht met mij gaat dat alleen er zijn, de dag doorleven zeg maar, alles is wat ik kan merk ik dat mijn wereld steeds kleiner wordt. Niet alleen letterlijk, maar ook qua mensen zien etc. 

Alle mensen om mij heen leven door, en logisch ook want zij kunnen dat! 

Maar ik niet.

Steeds vaker bekruipt mij het gevoel van eenzaamheid. Mensen om mij heen gaan door met hun bezigheden en zijn druk met van alles en nog wat. Ik ben thuis en daar speelt mijn hele leven zich af,  Ik zie dus ook alleen die mensen die de moeite nemen om bij mij thuis te komen. 

En dát valt tegen.

Als zieke wil je niet smeken om bezoek/visite en toch heb je er wel behoefte aan.  Geen lange bezoeken overigens, nee, gewoon even samen iets drinken of 10 minuten praten.

Als ik me een dag iets beter voel en ik begeef mij buiten de deur, dan zijn er ineens allemaal mensen die willen weten hoe het met mij gaat. 

Is het dan toch; uit het oog uit het hart?

Ik merk dat mij dat bij tijden verdrietig maakt en ik mijzelf afvraag wat is vriendschap? Is dat alleen voor de leuke momenten, de actieve mensen?

Over het algemeen ben ik overigens best gelukkig. Ik heb het voorrecht getrouwd te zijn met een super lieve man en samen zijn wij gezegend met 2 hele lieve zoons. Ook het geloof en de wetenschap dat er altijd iemand bij mij is geeft mij troost.

Maar ik denk dan vaak aan mensen die alleen zijn en ook ziek of op een andere manier niet in staat om buitenshuis te komen, hoe zit dat met hen? 

Ik zou het zonder mijn man,kinderen, diegene die wél  komen en uiteraard mijn geloof, niet redden, dan was er van de positieve Rianne niets meer over.

Moreel van deze blog; zoek een ander eens op zeker als je hem/haar al een tijdje niet gezien hebt. Het hoeft niet veel tijd te kosten, maar weet dat 5 minuten al een heel verschil kunnen maken!!!

Liefs, 

Rianne